Op avontuur

Twee keer twee keer loop ik wekelijks met hem door deze straat. Van nummer 52 naar 4 en na een ochtend spelen weer terug.
Wat een voorziening,
zo’n gezellig plekje dichtbij huis: je bent er zo.
Al is dit loopje van honderd meter voor een peuter al een avontuur op zich. Hij komt ogen en oren tekort.

We zijn de deur nog niet uit of hij zet het op een lopen.
“Heel hard wennen, mama!
Mama ook heel hard wennen?”
“Ja, kijk,” ik hups wat als hij omkijkt: “mama rent ook.”
Hij dribbelt voor me uit om vervolgens bij een auto stil te staan.
Wijzend naar de portier vraagt hij:”wat kleur is dat?”
“Grijs,” zeg ik. “Een grijze auto.”
“Ooooh mooie gwijze auto!
Weg is hij alweer. Om bij de dwarsstraat stil te staan.
“Komt er een auto aan? Ehm… Néé! Oversteken maar!”, schalt hij.
We steken over. Lopen twee tellen en dan staat hij stil.
Hij aait met zijn hand over een heggetje.
“Ah lekker zacht! Lekker zacht, mama!”
Voor ik reageer is hij alweer verder.
“Mijn letter!”, wijst hij naar de straat..
Ja hoor, op het nummerbord prijkt een S.

Wat een feest, zo’n loopje.
Vol ontdekkingen en ervaringen.
Hij ziet de “dwie” en de zes,
is verrukt dat elk huis een getal heeft.
Hij hoort verderop de slagbomen naar beneden gaan.
Het spoor zien we niet, we horen alleen het belletje.
Even staart hij luisterend in de lucht,
waarna hij enthousiast “Een twein!” roept.
“Mama, waar is de twein? Wat kleur is de twein?”
“De trein is geel,” zeg ik.
Hij kuiert verder. “Hèhè…!”
“We zijn er bijna,”zeg ik.
Hij gaat op een drafje,
komt half weer terug
en blijft staan.
Precies daar.
Want daar ligt één van de drie “wiebeltegels” van onze straat. Losse tegels, die een beetje op en neer wippen zijn een attractie op zich.
Probeer maar eens je voeten op de hoeken te zetten. Wip-wap.
Niks gebrekkige infrastructuur.
Heerlijke imperfectie, die uitnodigt tot spelen.

En dan…
dan zijn we er.
Nog een zwiep omhoog
opgetild door mama op de bel drukken
en daar gaat de deur open en staat er een stralend meisje voor ons.
Sam wordt naar binnen getrokken en moederlijk geholpen om zijn jas uit te trekken.

Ik zwaai.
Dág! Tot straks!
Dan lopen we weer terug!