De Nieuw Jeruzalemse

Nu Eep op school zit, ben ik weer begonnen met wandelen. Elke dag een klein rondje en heel rustig opbouwen. Voor mezelf heb ik een soort opbouwsysteem bedacht en: het lijkt haalbaar. Na vier weken wandelde ik ongeveer 1 kilometer. Het klinkt weinig, maar wat was ik trots!

Helaas ben ik ziek geweest en hebben wat inspannende omstandigheden er voor gezorgd dat ik opnieuw moet beginnen met het kleinste rondje. Het is slikken om te merken dat het opnieuw een hele toer is. Gelukkig heb ik een goed voorbeeld. Mijn vader presteerde het om zich van nauwelijks bewegen op te werken tot een dagelijkse wandeling van 10 kilometer. En als je weet wat voor struggles hij met zijn gezondheid heeft moeten doorstaan, is dat fantastisch!

Af en toe fantaseer ik er wel eens over hoe het zou zijn om samen -hij en ik- de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. Stel je toch eens voor, wat zou dat een afrekening zijn met al onze lichamelijke ‘narren’ en pesters. Wat een lange neus naar diabetes, naar ME, naar chronische ellende. Ja, dat zou ik een bekroning van jewelste vinden op ons doorzettingsvermogen. Voorlopig blijft het een fata morgana.

Ik begin deze week weer met tien minuten wandelen. Elke dag een keer en daarna uitbouwen. Het is heerlijk bevrijdend dat ik me niet hoef te bewijzen, maar iedere keer mag genieten van de bewegingsvrijheid die er is. Of Nijmegen ooit lukt, dat zal de toekomst uitwijzen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

En zo niet, dan schrijven we ons ooit in voor de Nieuw Jeruzalemse Vierdaagse! Wandelen alsof je vleugels hebt. ♥