De C.t.B.v.O.

Ons gezin heeft een heuse commissie, wist u dat? Het bestaat al enige tijd en ging een stille ondergang tegemoet, maar nu viert het hoogtij. In de jaren ’11 opgericht, kende het C.t.B.v.O. twee leden. Waarvan één ook direct de voorzitter was. Hij riep de C.t.B.v.O. (wat staat voor Commissie ter Bestrijding van Ongeregeldheden) in het leven en vroeg alle leden ‘zo goed en zo kwaad als het ging’ mee te doen. Dat zo goed en zo kwaad, was een aardige toevoeging. Niet alle leden waren goed in staat te voldoen aan rust, reinheid, regelmaat. Maar terwille, dat waren ze allemaal. In de eerste dagen draaide de C.t.B.v.O. overuren op het gebied van opruimerijen. Zo werden er opruimplekken in huis gecreëerd. De voorzitter stimuleerde tevens alle overige leden om regelmatig ‘stapeltjes’ op te ruimen. Waarbij men niet aan méér moet denken dan post, schetsjes, boodschappenbriefjes en dat soort onbenulligheden. Het mocht enige tijd duren, maar de Commissie raakte hiermee vertrouwd en De Chaos, die voorheen alle ruimte had, werd teruggedrongen tot het bureau van een niet nader te noemen lid. Waar zij bestaat tot op de dag van vandaag. (De voorzitter stelde daarnaast nog enige regels op voor een duidelijk leven, welke helaas niet opgevolgd werden door de leden. Desondanks gaat deze man nog steeds zonder jas naar buiten, als het meer dan 15 graden is en met winterjas als de temperatuur onder het vriespunt geraakt.)

Eenmaal de smaak te pakken, begonnen onze commissieleden zelf ook andere zaken te onderwerpen aan nauwkeurig beleid. De agenda kwam in zicht. Er werd gepland. Gewikt en gewogen. Tot het tijd was voor een nieuwe voorzitter, die een strikt regime handhaafde: Acht uur ’s avonds koffietijd, een vaste vaatwasserindeling en elke zondagochtend warme broodjes bij het ontbijt. Ook werd de voorraadkast aangevuld en strikt bijgehouden, om te voorkomen dat de commissieleden onverhoopt zonder eten zaten. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Ik zou nu kunnen eindigen met: “… en zij leefden nog lang en gelukkig!”, maar dan mist u precies het deel van het verhaal wat ik wilde vertellen.

Er kwam namelijk een kink in de kabel. Het was een lieve Kink, waar de commissieleden lang op hadden gewacht, maar desalniettemin een KINK. Ja, één met hoofdletters. Toen Kink geboren werd, raakte alles in het honderd. De voormalige voorzitter kwam soms thuis in een huis vol troep, de koffie werd wel gezet maar niet opgedronken, de slaapuren werden niet gemaakt en de vaatwasserindeling was een ramp met alle flesjes en spenen. Ondanks hun blijdschap met Kink, waren de commissieleden de wanhoop nabij en op de laatste ledenvergadering werd dan ook het voortbestaan van de Commissie besproken.

Nét toen de C.t.B.v.O ontmanteld dreigde te worden, gebeurde er iets wonderbaarlijks. En dat had ermee te maken dat de Kink zelf de verantwoordelijkheid van het bestuur op zich nam. En hij doet het goed. Als hij ongeregeldheid ontdekt, maakt hij er een punt van, totdat het is opgelost. Daar kan de politiek nog een puntje aan zuigen. Het regime is strenger dan ooit tevoren. Een stukje bloot been? “Au!” Mama te lang in de keuken? “Kamer!” En ’s ochtends wenst de nieuwe voorzitter standaard ontbijt met chocoladekoekjes. (Waar de overige commissieleden tot op heden nog geen gehoor aan hebben gegeven). Legoblokjes dienen bij het opruimen allemaal los gemaakt te worden. En -heel belangrijk- vieze handen moeten direct, maar dan ook direct worden schoongemaakt.

Wat was het een verrassende wending dat onze Kink zo’n adequaat voorzitter kon worden. Voor de komende zestien jaar hoeven we ons geen zorgen te maken over het voortbestaan van de C.t.B.v.O. Hoewel sommige leden stiekem hopen dat hij het regime wat zal versoepelen.