Knippen

Ik zit me hier koest te houden.
Knippen, dat kan ik nog wel.
En dus knip ik. Rondjes.
Het is zo’n tijd waarin de balans kwijt is.
Ik slinger van hot naar haar met mijn energie.
Zaterdag was ik zó gelukkig.
De zon scheen,
ik stond te strijken,
de jongens speelden,
Maus was naar het tuincentrum.
En ik. Volle teugen.
Ik ademde de fijnheid naar binnen.
Ik schrokte. Drie happen tegelijk.

Aan de hand

8 juni 2003. Ik vergeet die dag niet meer. Samen met een aantal andere jongeren deed ik belijdenis van mijn geloof. Voor in de kerk zei ik ‘Ja’ tegen God, nadat mij van jongsaf aan was bij gebracht, wie Hij is.

Wat was ik nog een guppie. Ik was nog zo onbevangen en had weinig levenservaring. En toch was voor mij wel duidelijk dat ik verder wilde leven met God. Hoe dat werkte? Ik wist het niet goed. Maar ik vertrouwde, dat Hij het zou laten zien. Ik pakte zijn hand en ging met Hem mee.

Mee bewegen

Soms heb je het opeens! Het ei van Columbus. Dat, waar je eerder lang over na hebt gedacht, is ineens zo klaar als een klontje. Het overkwam ons afgelopen week.

Casus: je wilt graag als gezin de avondmaaltijd eindigen met het lezen van een stukje uit de bijbel. Maar je hebt te maken met een beweeglijk kind. Elke maaltijdafsluiting is een uitdaging om zelf iets mee te krijgen van dat wat wordt voorgelezen en ondertussen je kind in het gareel te houden.

Mijn gietertje

We hebben net gegeten en Maus legt Eep op bed. Ik kijk naar buiten, waar het motregent en zie dat Maus een plantenpot verplaatst heeft. Het is een plant, die ik vanmiddag vergat, toen ik een waterrondje deed. Pas toen ik weer zat, zag ik deze plant, ietwat verscholen achter een stoel. Nu heeft Maus hem neergezet op een plek waar ik hem wel zal zien. Automatisch loop ik naar de keuken en vul ik de gieter met water. Eenmaal buiten gekomen, voel ik de flinterdunne regen op mijn armen. Ik loop naar de plant en begiet hem.

Pling! Kaartje!

Ik denk in kaartjes. Ik kan het niet helpen. Hoor ik van problemen, van zware situaties, van uitzichtloosheid? Pling! Mijn hoofd denkt meteen: even een kaartje sturen!  Maar ook zomaar-kaartjes stuur ik graag. Een gezellig berichtje over de post… Het kan een dag van iemand helemaal goed maken.

Vervangjuf

Vandaag is er een andere juf op school. Eep heeft er helemaal zin in. Hij is gehecht aan zijn eigen juf, maar een nieuw avontuur lokt hem wel. Zijn nieuwsgierigheid naar deze vervangjuf is gelukkig vele malen groter dan zijn tegenzin bij veranderingen. In zijn klas is donderdag ook gymdag. Eep kijkt er elke week naar uit. Hoewel hij zowel van zijn vader als van zijn moeder een flinke dosis ‘onhandigheid’ heeft ge-erft, lijkt hem dat niet te deren. Het is één van zijn favoriete bezigheden op school.

Kwestie van vertrouwen

We hebben niet zo’n goed begin gemaakt, mijn behandelend arts en ik. Ik ben sceptisch. Ik heb teveel behandelingen zien falen, om direct te vertrouwen dat dit mij zal helpen. Bovendien zoek ik nu mijn ‘heil’ in het alternatieve circuit, en veel van wat er alternatief is, is abracadabra voor mij. Ik zeg het hem de eerste keer duidelijk. Dan weet hij het maar. Aan zijn gezicht te zien, vindt hij dat niet fijn.

Rustland

“Het lijkt erop dat het belangrijk is,” zeg ik tegen Maus, als ik op zondagavond ons bijbels dagboekje opendoe. Bij het stukje van de dag staat wat we vooraf moeten lezen uit de bijbel: psalm 62.

Briefje uit de hemel

Eindelijk sta ik bij de kassa. Normaal gesproken ga ik nooit om half 5 nog boodschappen doen, maar rond de verhuizing is alles anders. Dat is oké. Ik leg alle boodschappen op de band en dan zie ik het liggen. Het past precies. Aan het einde van de band, in het richeltje van de scheidingsbalkjes ligt een klein kaartje. Als een briefje uit de hemel.

Tien stempeltjes

De dagen jagen voorbij. Er is zoveel dat gebeurt. Zoveel wat me bezig houdt. En hoe ik tussendoor ook probeer af te remmen, de tijd en bezigheden sleuren me mee als een snel stromend water dat uitmondt in een denderende waterval.