Creatief met doperwten

“Vandaag wil ik iemand aan jullie voorstellen,” zei ik aan het begin van de ochtend tegen de klas.
Zou de juf iemand hebben meegebracht? Een kind dacht van wel, want er werd meteen geraden: “een vriendin?”
“Nee.., geen vriendin…”
Ik pakte een potje uit de vensterbank. “Wie wil er komen kijken?”
Iedereen natuurlijk wel. Een paar kinderen mochten naar voren komen.

“Hmm, een soort pitje,” zei één van hen.
“Bruine bonen,” zei de ander. En ze had gelijk. In het water in het potje lagen een aantal bruine bonen. Verdronken? Welnee: zo’n boon zit vol leven!
Eén van de kinderen wist het al: “Als het goed is, kan er een plantje uit komen!” En daarom, zo concludeerden we, zit er leven in zo’n bruine boon. En niet alleen in een bruine boon. Ook in doperwten. Daarom kwamen er twee potjes op de kast te staan. Eén met bruine bonen en één met doperwten. En dan moest de tijd maar laten zien, wat er mee ging gebeuren!

“Zo zie je maar weer,” zei ik tegen de klas. “Eigenlijk moet je gewoon lief zijn voor doperwten en bonen, omdat daar zo’n prachtig plantje uit kan groeien. Wonderlijk toch?”
In een opwelling gaf ik de kinderen allemaal een erwt. “Dit is jóuw erwt voor vandaag. Wees lief voor hem, en zorg er goed voor! Oja, vergeet ‘em niet een naam te geven!”
De kinderen leefden zich direct in. Zo was er een erwt die Eddie heette. Een andere erwt sliep, dus we moesten met elkaar stil zijn in de klas. Lekker rustig voor de juf, dacht ik lachend.

Tijdens de rekenles zag ik één van de kinderen een krantje lezen, terwijl hij nog lang niet klaar was. Ik zei met barse stem: “Wat ben jij nou aan het doen?
Hij keek me verontrust aan. “Nou, juf, mijn erwt had geen zin in rekenen en omdat u zei dat we goed voor hem moesten zorgen….”

En toen was het eindelijk zover: de biologieles. Hèhè! Ik had potjes met zaden meegebracht. En we lazen met elkaar in het boek, dat zaden heel groot konden zijn, maar ook heel klein. Eén voor één maakte ik de potjes -ter grootte van een vuist- open.
“..en hierin zitten….”, ik haalde er erwten uit, “erwten.”
Het volgende potje ging open. “… en hierin zitten…”
Een kind uit de klas: “Kokosnoten!”

Zo leuk om met een klas te genieten van natuur en van elkaar. Een beetje fantasie doet de rest. En ook de erwten hebben een prima dagje gehad. Ze zijn nog nooit zo vertroeteld! Behalve Louis, want die had straf, omdat ‘ie niet wilde rekenen. Foei Louis!

 

Dit bericht is geschreven op 11 april 2007 en is eerder gepubliceerd op mijn oude weblog.