Het magazijn

Ik heb zo’n jeuk. Zo’n verschrikkelijke jeuk. Jeuk in mijn ziel. Ik kan er net niet bij. Geen fut, geen blijheid en zelfs geen inspiratie. Net heb ik twee blogs geschreven, die het internetlicht nooit zullen zien, want: ze hebben het nét niet. En ook het prachtige weer kan me niet opfleuren. Ik ben gewoon stikchagrijnig. Ergens in de krochten van mijn bewustzijn heb ik te doen met Maus, maar nog vaker denk ik: ik moet eten. Véél. Patat, frikandel, chips, ach eigenlijk maakt het niet uit, als het maar ongezond is. Maar ja, het uitzonderlijke glas cola, dat ik vanmiddag nuttigde, maakte het er al niet beter op. En gezien het feit dat mijn gestel behoorlijk zwak is, heeft gezond de voorkeur. Dus drink ik slechts een kop Rooibos met – om lichtelijk te kunnen rebelleren – een schepje suiker.

Oh fijne tijd der hormonen / ik zie je liever gaan dan komen.

De conclusie dat het daar aan ligt, scheelt natuurlijk toch, al is het een druppel op de gloeiende plaat.

Ik denk terug aan twee weken geleden. Toen ik vlak voor ons midweekje weg aan Maus opbiechtte, dat ik Eep maar moeilijk los kon laten. Hij ging logeren bij oma en ondanks haar jarenlange ervaring en de wetenschap dat hij bij haar wellicht nog meer aandacht zou krijgen dan thuis (en dat is veel) zag ik het somber in. Zou hij begrijpen dat wij hem zomaar achterlieten? Dat we heus weer terug zouden komen? Mijn moedergevoelens blokkeerden mijn voorpret. Maus maakte zich er niet druk om en kalmeerde enigszins met de woorden “het magazijn”.
Hij zei natuurlijk niet letterlijk ‘het magazijn’, maar het klonk wel zo. En samen moesten we er om lachen. Sindsdien komt het af en toe in mijn hoofd naar boven op momenten zoals deze. “Het magazijn.” Ik kan een glimlach nog net onderdrukken met mijn chagrijnige hoofd. Maar stiekem nestelt het gekkigheidje zich in mijn gevoel en wurmt het zich ergens tussen alle hormonen. Nu voel ik me toch iets beter.

Tot overmaat van hoop heb ik alsnog een blog die het licht zal zien. Heel zachtjes fluistert het in mij: h o e r a!