Stil

Het is stil in huis. Eep is een extra keer naar de opvang, zodat ik even kan bijkomen. Een win-winsituatie, want Eep heeft het er altijd naar zijn zin. Een nieuwe ontwikkeling daarin is dat hij bij elke maaltijd wil bidden voor Sannie, Fenna, Kim*, en het hele rijtje kinderen dat daar speelt. Ik doe hem er dus een plezier mee dat hij daar een extra dagje mag zijn. Dat scheelt alweer een heleboel nare gevoelens. En nu zit ik hier in een stil huis. De klok tikt zachtjes en ik hoor wat vogeltjes kwetteren in de tuin. Mijn hoofd was vanmorgen één grote chaos. Zo’n lange lege dag voor mijn neus, wat een heerlijkheid! Direct beginnen mijn gedachten te zoeken naar invulling. Vandaag voel ik me redelijk en hoef ik niet de hele dag op de bank te hangen. Wat meteen gevaarlijk is, want wat lonkt de vrijheid. Het is alsof alle banden van de afgelopen tijd even los zijn en ik voel me als een koe die na de winter weer voor het eerst naar buiten mag. Spring, spring! Hop! Buitel! Zal ik nu eindelijk eens naar de kringloop gaan? Oh ja, ik wil nog graag een tunische haaknaald kopen! Kan ik ook wel gaan doen. Eten voor vanavond moet ook nog even gehaald worden. En misschien kan ik ook nog wel even een bezoekje brengen aan iemand, van wie ik gehoord heb dat ze in het ziekenhuis ligt…

Je voelt het al aankomen. En ik ook. Straks heb ik een dag heerlijk gebuiteld en ben ik morgen kapot. Dus heel langzaam kom ik tot de conclusie dat ik éérst moet bedenken wat er echt nodig is. En daarna spreek ik mezelf toe, dat de rest allemaal niet hoeft. Aan de ene kant moeilijk, want van binnen ben ik zó opgelaten en blij met de ruimte die ik krijg. Aan de andere kant voel ik me rustig worden van het idee dat niks hoeft. Ik neem een kop koffie en bedenk dat al die ideeën in mijn hoofd zorgen voor een heleboel drukte. En dat is júist waar ik vandaag vrij van wil zijn. Eerst een even tot stilstand komen. Genieten van de stilte in huis. Genieten van een hoofd dat rustig wordt, ook van binnenuit. En mezelf toestaan, dat ik nog niet hoef te bedenken wat ik allemaal zal, maar dat ik per moment mag beslissen waar ik zin in heb.

Ik begin steeds meer in de gaten te krijgen dat mijn hoofd vaak zo beheerst wordt door alles, dat er geen ruimte is voor rust. Terwijl juist op die lege ogenblikken ik ontvankelijk ben voor God. Hij mijn hoofd kan “binnenstappen” omdat er ruimte is. Om even te delen wat me bezig houdt. Of gewoon even lekker bij hem te zitten.

Dus bij deze heb ik de neiging om alles vol te stoppen getackeld. Kom maar op, met die lege dag en dat lege hoofd. Ik zie er naar uit!

*deze namen zijn gefingeerd.