He cares…

Zwak… het is net zo’n woord als sneu. De klank van het woord past zo goed bij de betekenis. Beide woorden zeggen nogal wat. Zelfs als je iets al ‘een beetje zwak’ noemt, betekent dat heel wat.

Ik voel me zwak. En wat wil ik dat graag níet zijn. Het is gewoon niet leuk om dingen te moeten missen die je wilt doen, of dingen over te laten aan een ander omdat je ze niet kunt doen. Met een burnout zijn tal van kleine aanpassingen nodig, om het gezinsleven zo goed als draaiend te houden. Het vraagt veel van Maus, en van Eep, hoewel hij er niet veel van begrijpt. En ook van mezelf vraagt het veel. Want ik zie wel hoeveel Maus van me overneemt, maar ik kan er niets aan veranderen. Ik kan slechts dankbaar zijn dat ik zo’n goede vent heb.

En als er dan een vriendin, zo lief, aanbiedt om Eep en dagje op te vangen, zodat ik aan mijn broodnodige rust kan komen, vind ik het een hele opgave om dat aan te nemen. Ik wil dat niet. Ik wil niet dat het nodig is. Ik wil groot, stoer, sterk zijn. Maar ik weet tegelijk dat het héél goed voor me is om een dagje niets te hoeven.

Nadat ik vol schroom haar hulp had aangenomen, bedacht ik dat ik gebeden had. Dat ik eigenlijk na die grote, lange, luxe vakantie niet nóg meer aan God durfde te vragen, maar dat ik tegelijk gewoon niet wist hoe ik het moest doen. Met al die moeheid. En dat ik dat toch maar tegen hem zei. Verdrietig omdat ik zo snel al weer mijn vertrouwen in mijn God was kwijtgeraakt.
Wonderlijk dat juist toen die vriendin mij aanbood om voor ons mannetje te zorgen.

God ziet ons wel. En ik vergeet dat zo snel. Het is een hele kunst om zwak te zijn en dat te aanvaarden. Maar als ik mijn zwakheid onder ogen zie, en mijn gebroken hart in zijn handen leg, is hij verrassend snel met antwoorden.
Alsof hij al op me stond te wachten.